Et jibt widder jet Neues aus em Dörp zu berichten.

Jestern war ich beim Hühnepüngels Willi zum 70zigsten Wiejenfest einjeladen und isch muß schon sajen, dat hät dä sisch janz schön jet koste lote. Mir wore beim Klettenbachs Willi in de *Traube* und ä is ja bekannt för en jute Küch. Mer muss schon janz ehrlisch zujeben, et jov nix zu meckere. Jedenfalls nit över dat Menue, dat mer natürlich de Ehne oder Angere dürk de Zäng zieht, is ja normal, oder ? Isch han so en die Rund jekickt, denn mer hät ja schon janz schön viel Ziet mit die Hälfte von die Lück zujebracht. Dann bliv minne Blick so op dat Jeburtstachskink mit sinnem Elvira hängen. Nä dä Willi sieht immer noch jut us, äwer dat ( psst so unger uns), dat Elvira hät so wat von kleene verschrumpelte Bratappel an sich. Dat hät dat och nit so janz einfach mit dem Willi jehat, denn dä wor früher in de janze umliejenden Jehöfte und Dörfkes als dä *flotte Willi* bekannt. Also et wor ne janz schöne flotte *Mäckvörann* Nu wurd ja immer jemunkelt in Kevelaer hätte dä vor en paar Jährkes noch en janz heftije *späterherbstliche Liaison* jehat und do lief jetz so ä kleen Malörchen eröm. Un et wör passiert , als die vom Schützeverein en Wallfahrt dahin jemacht hant un da hät der Willi die kenne jeliehrt. Dat wär die Bedienung jewäse, in dem Lokal, wo die Mittachs jejässe hant. Dat hät misch dat Riesenbürgels Hanne unter dem Siegel der Verschwiegenheit verzellt, denn dem sinne Karl wor damals mit ob die Wallfahrtstour. Nu muss isch vielleicht noch für die Erläuterung verzelle die Hühnepungels hant kinn Pänz (dröver wor dat Elvira und dä Willi janz schön verzweifelt, dat muss mer schon so sehn.) Denn die hant reichlisch Land he und ordentlisch Pinünzkes ob de Bank. Dat janze Jeld un Land hät dat Elvira mit jebracht und dat wor och dat auschlachjebendes Argument für die Hochzeit mit dem Willi, denn dä hat nit vill von zu Hus zu erwarten jehat, denn do wore 10 Jeschwister. Äwer dat Elvira wollt dä Willi unbedingt han und hät em dann och jekricht. Nu könnt Ihr Üch vorstelle, dat nu all die Erbschleicher dauernd öm die alde Hühnepüngels am erumschlawienere sin un sich ungernander bewache wie beim FBI. Na ja wat soll isch noch lang drümeröm verzelle, ob ehmol jing die Dör op un ne kleene Jung so ca. 5 Johr kom mit ne dicke Blomestruß rin und hät dem Willi jratuliert und is op dem sinne Schoß jeklettert. Kannste sajen wat de willst, dä sah dem ähnlich und dä Willi hät over dat janz Jesicht jestrahlt. Mir hant uns verduzt anjekickt denn die zwei Hühnepüngels hatte a Lächeln im Jesicht un sojar dat Bratäppelchen Elvira, wat nit oft vorkommt. Jedenfalls hant die uns dann all dä Wink us de Sejel jenomme und ä Willi hät jesacht *Damit Ehr och lang wat zu verzelle hat, wolle mer, dat Elvira un isch Üch he dä kleene Pitter vorstelle. Dä leve Jott hät uns op Umweje (dat hät dä äwer elejant umschrieve, han isch jedacht) doch noch ne Erbe jeschenkt. Also, wie Ihr seht is wat dran mit dem Wunder, wenn man en Wallfahrt no Kevelar mäkt.* Isch han so als widder in die Rund erömjeschaut und fand dat die lieben Anverwandten janz schön säuerlich jekickt ha nun mir angere hant jetzt widder für die nächste Ziet wat zu verzelle im Dörp.

 

                                                                                                        (c) by KUK